Üşüdüğüm Yok Şiiri - Altan İlhan Arslan

Su ver! .. Üşüdüğüm yok, bir nemi değse yeterli
ıslak bakışlarının. Bende yaktığı hisleri bilmezsin!
Vurmaz dakikaları çan, vurmaz canımdan
çıkartmaz, söylemezsin! Suskunluğun yeterli.
Şu darbında ziyan görmüş halimin kursağına
kaç kez takıldığını günler bilir!
Kaç kez sönsem, bir çıra özünden sağılmış alev gibi
hanıma çöken, uçurduğun korkularda
hep çiğ kaldım, büsbütün yanamadım
üşüdüğüm yok, sakın yorma kendini... Yorma!
Hani gülde aldatırmış dalını ılık bir meltem için.
Hani bir yolcu geçse, sesine salarmış kendini.
O meltemde haindir, geçende. Bunu bilirsin!
Artık bir önemi yok, su ver!
Son bir yudum, serinlemek için değil
içimde ki seni sonsuz kere söndürmeye.
Bir yatağın külünde har ettiğimiz bütün günleri
her şey için son veriyorum, üşüdüğüm yok
ve gayrı meçhule uğurlanmış say kendini.