Ustura Şiiri - Emre Eringen

Usturaydı adı...
Pek bıçkın bir delikanlı...
Gururlu... mağrur...
aslanlar gibiydi.

Sıkı dövüşür, sıkı sevişirdi...
Dolaşırdı ortasında mahallenin
havalı havalı...
Sesini çıkartamazdı kimse...

Öyle boşuna
Ustura dememişlerdi ona...

Karanlık bir gece,
sarhoşken tanımamışı
Berber Fehmiyi önce...
bağırınca arkasından
sallamıştı Fehmi usturayı
bir ince...
O kulağıdan,
Fehmi ayağından
olmuştu ne acı...

Dükkanlardan haraç alırdı
Geçimini böyle sağlardı.
Ne kızlara laf atan sırnaşık gençler,
ne avaz avaz bağıran satıcılar,
ne de hırsız uğursuz
mahalleye yanaşamazdı.

Bir Ayşe Teyzeyi..dinlerdi...
Ne de olsa eline doğmuştu...
Her akşam ona uğrar,
ikram ettiği suyu içerdi
kana kana, sevgiyle...

Severdi mahalleli Usturayı...
Çekip çevirirdi orayı...
Çocukları korur,
kızlara sahip çıkardı.
Ustura oralardaysa
mahallede huzur vardı.

Bir gün koparıp götürdüler
mahelleden üniformalılar...
kaçtı önce ellerinden...
Yakalamak için çok zorlandılar.

Şimdi içerde Ustura...
ve bütün mahalle yasta.
Suçu köpek olmakmış...
Kaçar gelir diyorlar...
Enfeksiyondan öldüğünü
bilmiyorlar...
240512