Üstüme Düşen Gölge Şiiri - Cuma Komşul

Yürüyordum durmadan yağmurlu bir öğle sonu
Takıldı birdenbire gözüm geçen yıllara
Sallanıp duruyordu üstüme düşen gölge
Beni benden almıştı gizemli çizgilerle
Bir an korkuttu beni çocuksu hayal gücüm
Çevirdim yavaş yavaş korku dolu yüzümü
Baktığım manzaraya anlam veremiyordum
Çiçeklerle süslü bir çimenlik ortasında
Zoraki bir tebessüm kuru dudaklarımda
Çarpmakta olan kalbim göğsüme sığmıyordu

Acımasız sevginin titreyen ışıkları
Anımsadım uğruna harcadığım yılları
Yanıp yanıp kavruldum ıstırap ateşiyle
Fakat ruhum hala sensiz hala sensiz
Yalnızım yapayalnız çok yalnız ve mahzunum

Beni benden çalan kim? “Arap Geceleri mi”?
Yoksa ömrümü tutsak eden acımasız sevgin mi?
Yürüyordum durmadan yağmurlu bir öğle sonu
Bir ölüler şehrinde sensiz ve yapayalnız
İstila etti birden ruhumu bütünüyle
Artık bütün gücümle haykırmak istiyordum
O vahşi vadilerde bir bir çınlasın adın
İster beyaz, ister sarı, ister siyah
Herkes kendi dilince, gönlünce çeker bir ah

Karanlık kıştan sonra gelirmiş sıcak bahar
Günün tam ortasında fenerle dolaşan var
Güneş henüz eğilmeye başlamışken tepeden
Yağmur gibi gözyaşı döküldü gözlerimden
Fakat ruhum hala sensiz hala sensiz
Yalnızım yapayalnız çok yalnız ve mahzunum