Üstü Kalsın Gülüşlerimin

Sevmenin yetmediği anlarda,
Cepten yedim durdum mutluluklarımı.
Doluya koydum olmadı,
Boşa salladım olmadı.
Neresinden tutsam elimde kaldı.
Boşuna değildi bu yalnızlıklarım...

Kime yar dediysem,
Yarasını da eksik etmedi giderken.
Canları sağ olsun,
Herkes kendine yakışanı yaptı...

Berraklığını yitirdi artık denizim.
Simit attığım martılarda göçüp gitti.
Tüm masumiyetimi bir sandalcının kayığına bağlayıp,
Çoktan yolcu ettim.
Hayata baktığım pencere kirlendi bir kere.
Artık herkes aynı gözümde...

Geçmişe dair hesap kitap yapmayıda bıraktım.
Matematiğim yetmiyor artık ince hesaplar için.
Eksilebileceğim kadar eksildim zaten.
Etkisiz sayı görevim burada son buluyor hayat!

Ben bundan sonra bir tek kendime eş değerim.
Kendimden başka kimseninde zerre değeri yok gözümde.
Zamanında verdiklerime sayın!
Üstü kalsın gülüşlerimin, acılarımdan düşersiniz...