Üstü Kalan Şiiri - Vedat Koparan

dolanır kemirgen düşünceler
acır benliğim titrerim
sürünen yaşamlar görür duyarım
sarı tütün sıcağı sararır içim
olmuşum duman dumana
çekerim çekerim kararır içim

ha koptu kopacak fırtına
bu tufan bir çağ yangını

incelmiş yaşamın dürzü ipi
sallanır burgacında ölüm ihaneti

güç desen irade desen
o denli varken
nasılda yitip gitti
kör gözlü baykuş
gündüzü görmez ki

kısa yaşam yolculuğunda
dinlenmek bir soluk alabilmek

bu günün altında ezilirken
yarına taşınacak düşlerimizle
bir nefes boyu yüreğin sesinde

nasıl denir ki
kötü iken iyi demek
bu avunmanın ötesinde

varmaz dil iyi misin demeye
diri düşler ölmüş kırılgan içimizde

gülen yüzümü arıyorum
sağılan eski zaman tüneğinde
ne coşku ne neşe
öldürdüler gülüm öldürdüler
bu yaşayan ölüler kentinde
kalmadı anla işte yaşama isteği bile

söylenir sarhoşun türküsü
eski çizik bir kırkbeşlikte

okunmaz mektubu
ağırdır acısı kendinden de
dayan ha yıkıldı yıkılacak
içindeki itme gücünle

nerden gelir nere gider
bu dinginsiz bu aymaz
hele işleyişe bir bak

dostlar var arar sorar
ne çare batmışsa ufkun
kararmışsa yaşamın
kalmamışsa hiç umudun

yükle yüküm yolla yolum
kimi kez kaz kimi kez tavuk
ne çok yorgun ne çok vurgun
hep yolunmuşum
ezile ezile iki büklüm olmuşum

haykırır acılar kanayan dünyaya
haykırır sancılar bir bana bir sana
tükürürsün kan kusar can pahasına
tabutluk olmuş bu solgun yaşama

serperiz maviler günden geleceğe
yaşamak adına ölümü özledim
bu ziyanlıkta ölümüm olsun isyan

-umut büyütür düşleri gülden narin vurgun gülüşleri
benden sana üstü kalan için(m) de kahır zindan

Vedat Koparan 12.04.2005