“Üstat” görmedim ki ben? Şiiri - Ömer Da ...

Hiçbir “üstat” görmedim ki;
karşıma geçip, oturmasına fırsat verdiğimde ve
bir bardak çayımı ikram ettiğimde;
bir noktadan sonra
-belki kendi de fark etmeden-
”lider”miş gibi benim de üzerime
kendi şemsiyesini açmasın! ?

işte burada vermez mi en büyük sınavını kendi de?
burada tökezlemez mi bütün “üstatlar”? !
göre göre bal gibi de
kurt kapanına ayaklarını böyle vermezler mi
kendilerini “üstat” sananlar?

”üstat olan” bilmez mi sanki en baştan;
”üstat” olma yolundaki diğer bireylerin
yollarını temizlemektir işi;
onlara sıfırdan hazır yollar önermek değil? ..
önlerinde kesin hatlar çizmek ve
kendi imparatorluk şartlarını tanıtmak hiç değil? !

hiçbir “üstat” görmedim ki vallahi;
karşısına aldığında beni
temiz ve sessiz olmamdan yararlanıp
beni aradan çıkartıp
kendi muhasebelerinin cehenneminde
aynaya bakmaya başlamasın! ..

nasıl da gülerim için-için!
yükselen kahkahalar içimden
ta Evren’e yayılır
ve o adresi verilemeyecek yerde
cümbüşümüz başlar tüm alçak gönüllü bilgelerle!
alay edemeyiz
belki biraz acırız ve
onların da zamanlarının dolmasını bekleriz
sabrederiz.

hiçbir “üstat” görmedim ki ben;
kendi derdini bırakıp dümdüz
bir diğerine meydan versin ve
rahat bıraksın? ..

(Temmuz 2006)