Ustanın karıncaları Şiiri - Turgay Kılıç 2

Ruhuma can verildiğinde ateşi ben diledim.
Bilirdim canım çok yanacak. Bana bir hayal kur dediler,
Bense bir düş kurdum. Bilirdim kimse beni anlamayacak.
Daha ben doğmadan fısıldadılar ruhuma.
Bir dilek tut dediler gökyüzünde, bense gözyaşları diledim.
Her gece sorguladım kendimi
Vicdanım terazi oldu
Sevemedim bayağı ve basit meşkaleleri
Sen bile bana tuhaf dedin
Hayır! Tuhaf olan ben değil!
Tuhaf olan
Ayakları altında ezilen karıncaları duyamayan
İnsanlardı.
Karşıma çıkan zorluklar geri çekilmem için değil di elbet.
Daha derin düşünmem ve de
İnce bir tülün ardında saklı gerçeği hissetmem içindi.
Ve Hissettikçe gerçekleri
Şimdiki zaman zarfında
Bizler beyinler yakarken
Tuhaf olan bilğinin ve de vicdanın
Sessiz çığlığının
Yeryüzünde yankısının bumerang gibi tekrar bize gelmesiydi.
Farkına varamadıklarımız
Kalp gözümüzü mühürleyip yaşadığımız hayat
Geceyi yorgan, gündüzü ayakbağı işlere feda ettiğimiz hayat sürüp geçerken
Aynada Gördüğümüz aklaşan saçlar
Bedenin olgunlaştığını gösterirken
Tuhaf olan kalplerimizin katılaşmasıydı.