Ustam (deneme) Şiiri - Güven Kemerkaya

Bu derdin okulu yok be ustam. Bu derdi kalem yazmaz. Kitap dizmez bir dörtlüğe... Öyle her ney sesinde
dile gelip dökülmez bu ıssız yara. Bu kangren acı düğüm
düğüm olur her hoyrat bakışta. Ben heybemde taşırım
yürek yükümü. Kızma ustam susturdum dil kesiği yaralarımı. Kime anlatsam mataramda taşıdığım isyanlarımı. Hangi bilinmeze bıraksam bu sardunya düşünü...
Bir isteksiz sevda gülüşünü... Dedim ya ustam bu derdin
okulu yok. Bu derdin ağısı büyütür ağrılarını. İsimsiz bir
dilekçedir yüreğime saplanan bu yara. Adressiz mektuplar gibi birikir içimde dolu dolu... Her türküde kanamaz
öyle sessizce. İçimde bir ıssız zemheri geceden kalan...
Bir kor aleve derdimi sunsam... Ateş susar, dil tutuşur be
ustam. Bir öksüzün mendilinde taşarken gözyaşlarım...
Hangi dilde susturayım ninnilerini öksüz annelerinin.
Söyle be ustam bu derdi hangi kuşa emanet vereyim bir
gece uçuşunda. Ben bu derdi bir künye gibi taşıyorum
içimde. Adıma yazılmış bir pusula gibi umarsızca... Bir
kitap kokusunda boğulmak varken... Bir defter arasında kaybetmek gülüşünü... İşte böyle bir şey bu tarifsiz
acı. Narin bir gelincik yaprağı şimdi yüreğim... Bir anne düşü gibi titrek... Bir ceylan geçidi kadar ürkek... Kimin
gözleriyle görsem yaramı... Kimin kelamı ile dile döksem
bu amansızı... Anladım be ustam bu sızı dinmeyecek. Bir
şair çıkacak bir şiir daha yazacak yara izlerime... Ve bir
türkü daha kanatacak kimsesiz yaralarımı. Anladım be
ustam bu böyle sürüp gidecek bilinmeze.