Ustam Şiiri - İrfan Erden

Ustam! Ustam
Şiiri sen sevdirdin bana
Sen varsın ömrümün dizelerinde
Birde sana olan vefam

Kelimeler tutuştu
Köz oldu yüreğim
İlk tutkum,ilk gözağrım
İlkti yürek yangınım
Radyoda Ahmedi'm
Kaya olup düşerken çığlığıma
An kara, gün gebeydi aydınlığa
Can çekişen mısraların ilk hecesinde
Sevdim ustam!

Felsefemin başlangıç ilkesiydi
İnsanlığın ilk abecesi
Başım bulutlarda bir gezgin
Beyaz güvercin kanadındaydı yüreğim
Sevilmek nice olaki ustam

Ne materyalizm ne idealizm
Carpışsada kıran kırana
Mutlak bir gerçek vardiki
Dünyanın merkezi artık ekvator değildi

Sonra ustam!
Sonra durdu zaman
Avuçlarımdan kayıp gitti
Nankör bir hayat
Sen kaldın bir tek
Hasrete prangalar eskittigim şiirlerin kaldı
Bu kaçıncı zıpkın
Böğrüme saplanan
Bu kaçıncı ölüm
Faili meşhur karşımda duran

Ve demiştin ya ustam
"Yaram derine çok derine gitti
Fitil tutmaz oldu yüreğim"
"Öyle mahzun öyle garip"
Aynen öyle...
Kavgamla bir başıma kaldım
Rüyaydı çektiklerim
Rüyaydı kahrım
Usandım utandım ustam
Şirinsiz ferhat fukaralıgıma

Oyy kurbaan
Ne çok sevmiştim seni
İlk tutkum son arzum

Ölümsüz aşklar, ölümsüz şiirler doğururlar
Yaşar şiirleriyle üstadlar
Sen sevdirdin hayatı bana
Sen keşfettirdin yeni dünyaları
Sen sevdirdin "Adiloş bebeleri"
Sen ustam!

(Ahmet Arif üstada atfen...saygıyla)

irfanERDEN