Ustam Şiiri - İsmail Gürsel

Vaybe sami ustam yine aklıma,düştü,
Hani iş verirdi bize bazen en ağırından,
Akşam olur çay söylerdi en koyusundan,
Anlatırdı hayatını en hüzün en acısından,

Öğüt verir gibiydi sanki hep sözleri,
Karşi dağa bakarken dolardı gözleri,
Belki orada acıları,gömülü dertleri,
Oda çok çekmişti çok belli ki.

Hani paraya pek önem vermezdi,
Ama yine de değerini bilirdi,
Emeğimizin karşılığını verirdi,
Biz onu oda bizi çok severdi.

Oturup soluklanırken çınar gölgesine,
Kahfe çekerdik muhabbet üstüne,
Fincan falı tutardık sorup bir bilene,
Ona hep hasret düşerdi bana çile,
Vay be sami ustam kim bilir nerde.

Dokzan dokuz debremiydi,
Her gördüğüme sordum bilemedi,
Doğma büyüme malatyalıydı kendisi,
Hayatta yoktu ki zaten kimsesi,
Kim bilir hanki yıkık duvarda cesedi,
Ha hasan usta ha sami ne farkeder ki,
Hayat kimleri,kimleri silmeye çekmedi ki..
.......