Ustam Şiiri - Bilgehan Emirşanoğlu

Hüznümün çığlıklarıyla beraber,
Saatler ilerleyip geceye dem vurdu.
Saat gecenin dördü olmuştu,
Gözlerim uykuya hasret çırpınıyordu.
Yatağım yalnızlıktan buz gibi olmuş.
Beni bekliyordu…
Ben ise yatağıma küskündüm… Ustam!

Ve

Mecburen yattım.
Hıçkırarak ağlamaya başladığım an
Ustam SEN geldin aklıma
Takmayacaksın kafana hiçbir şey demiştin.
Gözyaşlarımı durdurmaya çalıştım durduramadım.
Hem ağladım hem affet ustam dedim.
Sözümü tutamadım!
Sana söz vermiştim, bende söz namustur.
Fakat ustam bu kez, sözümü tutamadım.
Bağışla beni… Ustam!

Beni iyi tanırsınız ben söz verdim mi?
Adam gibi veririm.
Yastığım gözlerimden sicim gibi,
Akan yaşlarla ıslandı.
İnan çok denedim, akmasın gözyaşlarım diye,
Durduramadım, beceremedim… Ustam!

Bana kızma ne olur!
Ben seni kırmak ister miydim?
Ben gecenin zindan karanlığında,
Yalnız kalmak ister miydim?
Bağışla beni… Ustam!

Kimse anlamıyor beni!
Dost bildiklerim,
Düşman çıktı.
Ben ben, hain dostlardan,
En yakınımdan, darbe yedim… Ustam!

Bu gece, ağlamaktan uyuyamadım.
Sana itiraf etmek geldi içimden.
Sana sözümü tutamadım.
Bu itirafı ağlayarak yazıyorum
Hıçkırıklarım beni boğacak sanki
Ben kendim kendim,
Dertlere dem olmuşum… Ustam!

Elimden kimse tutmuyor!
Biliyorum ki yakınımda olsaydın eğer,
Sen benim elimden tutardın… Ustam!

Her şeye rağmen…

Ayakta dim dik, durmaya çalışıyorum.
Nereye kadar, başarırım bilmiyorum?
Bildiğim tek şey acımasızmış! Dünya
Gemi batınca, tayfalar tek tek, kaçarmış.
Kaptan ise, gemiyi uçun da ölmek olsa da,
Asla bırakmazmış.
İşte bende kaptanın kaderi gibi, aynı kaderdeyim.
Dua et bana… Ustam!

Kurtulayım bu kaderimden.
Yüzüm gerçek gülsün.
Mutsuzluğumu gizlemek için, gülüp durmayayım.
İçim yanıyor için!
Kan kırmızsı gözlerimden, kan akacak sanki
Beni anlamıyorlar… Ustam!

Böyle yaşamaktan, bıkıp, usandım!
Şimdi bana teselli olan,
Sigaramda tükendi.
Umutlarım gibi oda bitti… Ustam!

Şu an tek derdime ortağım,
Kalemim ve kâğıdım var.
İçimi döküyorum yazarken,
Ve
Dualar ediyorum.
Allah’ım bana yardım et diye… Ustam!

Beni ne olur, sen bari anla!
Beni yargısızca dinleyensin.
Bana öğütler verensin.
Ne olur! Beni bağışla… Ustam!

Babasızlık çok zormuş.
Bir babam olsaydı eğer,
Belki ben yarım kalmazdım.
Onun yeri hep boş dolmuyor.
Dolduramıyorum… Ustam!

Babam olmadığı için,
Ben çok mutsuzum çok.
Hiçbir kimse baba gibi olmuyor.
Üvey babaya da baba demek çok zor.
İçim buruk buruk, yalnızım be… Ustam…