Üstadım. Şiiri - Necdet Erem

Barlanın çam dağında, açtın arş’a elini,
Yetiştirdin dünyanın, nurefşan güllerini,
Cehalet ve zulümle, savaş idi tek derdin,
Marifet mektebinde, muhabbet dersi verdin.

Yılmadın yorulmadın, bin bir baskı altında,
Yumuşacık bir döşek, görmedin hayatında,
İmandan değerli şey, yoktur diye haykırdın,
Kur-anı mahkum eden, paslı kilidi kırdın.

Kışta geldim demiştin, buzları erittin sen,
Zulm ile savaşırken, kutlu müjdeler veren,
Umut var olun diye, haykırdın geleceğe,
Duyurdun gür sesini, inse, cine meleğe.

Cehenneme girmeyi, cennetlere tuttun denk,
Tevhit çiçeği açtı, kelamında rengârenk,
Kitap sünnet, mihenkti, attığın her adımda,
Haykırdın hürriyeti, zulmün güçlü çağında.

Zindanlar aydınlandı, sen orda Yusuf oldun,
Zulmetin sinesinde, nurdan bir ordu kurdun.
Yokluğu yok edecek, ok’u taktın yayına,
Bin umutla savurdun, küfrün kara bağrına.

Üstadım ayrılmadın, hakka hizmet yolundan,
Tenvir ettin dünyayı, sönmez kuran nurundan,
Ayrılıp gitmişsen de, fani dünyadan bu gün,
Küfür zevale mahkûm, mü-mine bayram düğün.