Üstad Şiiri - Mehmet Çakır

Ne Alman’ı dostmuş, ne Rus’u, Rum’u,
Bizim tek dostumuz, bizmişiz üstad…
Ecnebiden Türk’e, hiç dost olur mu?
Boşuna batıyı, gezmişiz üstad…

Kalmamış kimsede, atamın nuru,
Silinmiş kalplerden, Türklük gururu,
Kendi bahtımızı, yokluğa doğru,
Kendi elimizle, çizmişiz üstad…

Çağ atlayamadan, daldık derine,
Bıraktık bu yurdu, hep kaderine,
Geçmişten bu güne, umut yerine,
Uslara hayali, yazmışız üstad…

Bu topraklar bizim, tek canımızdır,
Etimiz, kemiğimiz, kanımızdır
Varımız, yoğumuz, vatanımızdır,
Bilmeden O’nu da, üzmüşüz üstad…

Ne benlik var şimdi, ne de itimat,
Kendi kendimizi, etmişiz şah mat,
Batı tesirinde, akl-ı malumat,
Kendi kuyumuzu, kazmışız üstad…

Gizliden alırlar, Anadolu’mu,
Gavurcaya çevirdiler dilimi,
Görmüştük biz daha, önce bu filmi,
Geçte olsa bunu, sezmişiz üstad…

Onların gittiği, yollardan gittik,
Farkına varmadan, tükendik bittik,
Kendi kendimizi, deşifre ettik,
Kendi sırrımızı, çözmüşüz üstad…

24 ŞUBAT 1998
BAFRA