Üstad Şiiri - Serap Davarcı

Üşüdüğünde güneşin kavuran yüzü; ya da ay denize yaklaşınca, dalgalar kabardığında,

Sığınılan kuytu limandın, ılık, güvenli, sessiz; adsız gemilerin korkusuzca demir attığı...

Telgraf teliydin belki de, uçmayı bilmeyen minik serçelerin bir ucundan konmaya çalıştığı...

Acılardan türküler söylerken sen; gülümseyerek eyvallah dediğimiz, yüreğindeki yağmur yüklü zincir şıkırtılarıymış oysa... bilemedik...

Dağ idin karlı doruklarınla; hep heybetli, hep ihtişamlı ve eteklerindeki binlerce çiçekle hep verimli...

Ama bencilce unutuyorduk o karların eriyerek ovalara inmek isteyebileceğini...