Usta'ya... Çırakça Şiiri - Hatice Arı

Usta'dan sonra ilkmişim,
Öyle diyorlar; hangi vakitte?
Kalemin sakınmadan yazdığı,
Kağıdın çekinmeden düzdüğü,
Ayıklamalı kurtları, döküntüleri,
Alın teri damlatmak içine,
Galeyana getirmek için akıntıları.
Zor olan, dağları aşmak değildir ey kitle;
Geçmektir düzlüğü,
Sonunun kuru bir serap olduğunu bile bile..
Zaman eskitir ya onları;
Ayakta tutmak zordur yıkıntıları,
Benim içimde parça parça sevda ekintileri,
Sızlar inceden, ikindileri
Ve gönül Tanrısına der ki:
Bilseydim, bu koca yürek,
Ne akıntılarla durulur,
Ne kırıntılarla avunur,
Ne de şöyle usul usul dalında durur;
Kuş gibi, serçe bakışlı,
Söyle diyorum,
Hangi ahitte
Şeytan da yücedir melekler gibi?
Şüphe yok,
Daha iyi anlardın o vakitte,
Sen de benim gibi sevebilseydin
Ey Tanrı;
Sen de benim gibi yüce..
Saç diplerindeki ağartı,
Sol böğründeki o sancı
Ve inancı,
Sonsuz inancı
Bitene dek;
Rüzgarda ses gibi,
Derinden bir nefes gibi,
Ah, hiç bitmeyen bir es gibi;
O vakit anlardın halden elbet..

Usta'dan sonra ilkmişim;
Kalemin, kağıdın ve sözün,
Alemin, ağıdın ve özün
Soylu sahipleri!
Zaman ve mekanla sınırlı değiliz,
Ustam ve biz;
Ne gerçekler yoğurduk yufka hayalden,
Halkalanmaz o ipler boğazımıza;
İpler, sahipler
Köleliği simgeler;
Kula köleliği.
Yaşatmayız itleri, bitleri.
Sütü bozuk tipleri!
Benim içimdeki çocuk,
Gece demez, gündüz demez
Hep düş kurar;
Bir kuş, konar yüreğimin tırabzanına
Kuş durmadan şarkı söyler,
Naralar atar:
''Katar var gök yüzünde katar,
Katara, katar katacağız;
Katarın rengi dönsün
Maviye, yeşile, ala;
Siyahı atacağız, atacağız! ''