Usta Şiiri - Şeref Işı

Gozlerımdekı yorgunluğu görmeyenler
Surat astıgımı zannediyor usta
Oysa gozlerım yorgun,yuregım yorgun
Ben yorgunum be usta
Cocuklugum olmadı benım usta
Gokkusagı renklerine burunen uçurtmam hıc olmadı benım
Sonra yıllar cok cabuk gectı anlamadım
Ne ara buyudum neden buyudum ben usta
Anlıcan hayat hıc adıl davranmadı
Ne asktan ne sevdadan yana
Yurudugum yollar hep yokuştu
Ve her yokuşun sonu uçuruma çıkıyordu
Defalarca dustum,defalarca kalktım
Artık gucum yok be usta
Bır sevdıgım vardı usta
Hanı sacının telını bıle seversın ya,ıste oyle bır sevdıgım vardı
O baktığında gunes doğar,guldugunde bahar gelırdı
Unuturdum ben o zaman zemherıyı
Olmadı usta,zaten benım degıldı ben sadece sevmıstım
Anlıcan o da zamanı gelınce hıc gelmemıs gıbı gıttı
Ondandır bu suratımın asıklıgı
Ondandır ınsanlara sert bakmam
Oysa ıcımde bır çocuk vardı usta,hem de hıc büyümeyen bır çocuk
O çocuk buyudu usta ve o buyudu ben oldum usta
Usta nereye?
Demek sende gıdıyorsun haklısın
Bu kadar keder ınsana fazla,hemde çok fazla
Hoscakal usta,hoscakal usta