Usta Şiiri - Canan Aytın

Uzun namlulu bir gecenin karartısında buldum kendimi ben usta
Henüz duvağı açılmamış yarınlara bırakıp ta yüzümü
Permeperişan bir şiir sıktım içime ki, hiç sorma
Kendi karaladığımla bile, umudumdan vuruldum

Hiç öyle fiyakalı da olmamıştı hani, önceki gidişlerim
Yüreksizlerin er meydanında, vedalara bırakırken sözümü
Öyle küfür de değildi inan ki
En iyi sen bilirsin özümü
Biraz umutsuzluğumun isyanı gibi
Suskunluğumun içimde acemi haykırışı gibi
Zaten kimse duymadı
Duyduysa da aldırmadı
Ben giderken, hiç mi içi yanmadı?

Sadece kendimden bıkmışım
Yükümden yorulmuşum
Sanki herkes var da bu evrende, bir ben yokmuşum
Ben yine acı için de bir kendime yenilmiş, birtek kendime susmuşum
Ah! isyanımın zinciri koptu bu gece usta! sevilmeyi bile çoktan unutmuşum

Daha önce yakmışlığım var bir şehri
Zabıtlarda adım geçer, herkes tanır beni
Şehirlerin suçu ne? demişti bir ağabey
Ben de ateşe verip, kundakladım kendimi
Yaktım kör olasıca,
adı batasıca yüreğimi
Toprak bile öldüğümü sandı
Yağmur taneleri bana yandı
Duman duman savruldum küllerimle giderken
Oysa ki usta;
yanmak... doğabilmek içindi yeniden

Canan Aytın (Canan'dan yanmacalar)