Usta Şiiri - Ahmet Rıza Korkut

öyle bir zamanda doğmuşum ki usta
bahtımın yazısı gülmedi gitti
çilenin ızdırabın esiri oldum
gönlümün sızısı dinmedi gitti

yastığa dost diye sarılır oldum
geceye sırdaş, arkadaş oldum
farkım yok inan ki şu taş, topraktan
mezara sır diye serilir oldum

geceler ne kadar karanlık usta
güneşi gözlerim görmedi gitti
karanlık ruhumu öyle bir sardı ki
ne aklım ne fikrim ermedi gitti

yıldızlarda bu kadar yalnız mı be usta
ya rüzgarlar özlemezler mi doğdukları yerleri
okyanusun nehirlerden haberi yok mudur
hasretler bu kadar çok mudur be usta

neden hep yalnız yatmak zorundayım
neden hep benim odama doğar karanlık
buz bile artık üşütmüyor beni
zamansız haykırışım bitmiyor be usta

söylesene usta;
kimin yüreği dayanır bu kadar çırpınışa
kimin gözleri dayanır bu kadar yaşa
benimde annem olmalıydı değil mi usta
benim de bir babam olmalıydı herkes gibi

kimi çocuklar okula gidiyorlar değil mi
onlar neden çalışmak zorunda değiller
ne den gözleri hep güler ki onların
benim de hakkım değil mi be usta

biliyor musun usta; gece olunca ben hep ağlıyorum
özledikçe güzel anamı tülbendine sarılıyorum
söylesene usta bütün analar böyle güzel mi kokar
düşündükçe yüreğimi zincirlere vuruyorum
acındırmak değil ki bu usta
gün gelip de yalnız ölmekten korkuyorum …