Selamünaleyküm dost, yıl iki bin on bir,
Yirmi dört Kasım Perşembe, kış soğuk tabir.
Güz mevsimi son demi, ömrün son baharı,
Yapraklar sararmış yıl, belki son neharı.
Kış mevsimi pek yakın, ekser yerde kar var,
Cümle mahlûkat üşür, haneler soğuk dar.
Yüzler soluk benizli, el ve ayak titrer,
Arz yüzünde ak kefen, buz tutar gök ve yer.
Ölüm soğuk nefesli, rüzgârı sert eser,
Er ve eşi ayırır, yurt ve yuva keser.
Bahardı gözü yaşlı, renk cümbüşü mevsim,
Okşardı her canlıyı, eserdi gül nesim.
Bahar haşir meydanı, kıyam ederdi can,
Diriliş müjde olur, Hakk’a seferdi an,
Yazın rehavet anı, güneşi ten yakar,
Her yaz hasat zamanı, arz bereket akar.
Pek tatlı bir hatıra, yaz ve bahar pek hoş,
Kışın özlem çektirir, kovanda petek boş.
Yaz ve bahar gafletli, güz ve kış uyanık,
Titreyip öze dön can, ahir olma yanık.
Her asrın sahibi Hak, her mevsime Hâkim,
Şükreyleyip sıhhat bul, her maraza hekim.
Uslu belki son güzün, baharın pek uzak
Şikâyet etme sakın, kem nefsine tuzak.
Z.G. Uslu 23.11.2011-18:04 Samsun
www.ayyildizfm.com 0452.4230056
Kayıt Tarihi : 23.11.2011 18:21:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir dostun sonbahar ve kış değerlendirmesine, cevabi bir manzum kaside...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!