Uslanmaz Aşık Şiiri - Emrah Kurt

Ben hala uslanmaz aşığınım
Büyüyen fakat hep çocuk
Düşünen fakat hep deli
Uslanamadım bir türlü sevdalım

Küçükken aşkı bilmezdim
Büyüdüğümü seninle sezdim
Aşk yarasını da senden aldım
Merhemini bulamadım

Su gibi alıştım sana
İçmesem ağzım dilim kurur
Aşığın olmak ,güllerini koklamak
Yollarında yorulmak istiyorum

Türlü belalar örersin başıma
Takarım başıma düşünmeden
Gözlerinin rengi kaderim
Sensiz hayatı neylerim

Gülemem sensiz mutluluğa
İsterim mutluluk seninle beraber
Dökülsün yapraklar boş ver
Uslanmaz aşığınım bu bana yeter

Gözyaşlarımı dökmek istemem boşuna
Her çilen ağlayışıma bir mana
Aldırmam derlerim sıra sıra
Derman; hep sensin nasıl olsa

Her rüzgarda savrulur giderim
Hep sana doğru yol alırım
Ben seni ben gibi bildiğim
Hüzünlere eker biçerim

Boynu bükük bir köşede
Kül rengi duygular içinde
Be o bildiğin gibi işte
Uslanmaz aşığınım hala

Aldanırım her yalana dolana
İnanmak istemem gerçek olana
Bir kere çıkmışım sevda yoluna
Adım uslanmaz aşığa çıksa ne yazar

Anladım bu dünya hep yalan
Bir şeyler umarım yine de sevdandan
Geçerken aşkın deryasından
Gecesi gündüzü belli olmayan
Peşinden rüzgarınla savrulan
Aşığınım uslanmayan

Gözlerim kör bakar aşkınla
Gündüzüm gece olur
Göremem gerçekleri
Vuramam yalanı yüzüne
Bağlanmışım sana bir kere
Kopamam imkansız asla
Uslanmaz aşığın olurum.
2001/Denizli