Uslandır sana yaramaz yüreğimi...

Yine vakitler akşamlara dayandı. Yine tutuştu kıvılcımlarım ulu ateşlerde. Burnumda barut kokusu, eski evlerin mahalle aralarında kaybolmuş gibiyim. Islak gökyüzünden emanet damlalar yanaklarımda, yüreğimde neolduğunu bilmediğim bir his ve en iyi bildiğim gerçeğim; seni hissettikçe güçleniyor gibiyim.

Yüksek ağaç tepelerinde yaşayan bir kuşsun sen. Göğü ve yeri görebilen ve iki sinede aynı mesafede uzak. İnsanların içinde ama birçoğundan farklı, olabildiğine derin ve anlamlı. Gök ile bağlantınsa, efsunlu değilsin lakin varlığın biraz esrarlı.

Sevdiğim…
Gönlüne meyil verdiğim. Günlerimi adıyla eskittiğim, uzun çok uzun zamanlardır varlığın ağnımın manası.

Taşları çatlatan sabırlarımsın benim. Gözlerimde büyüyen inancım. Sağır zamanlarım, büyük sancılarım. Sen avuç içlerimde biriken mavilerim. Tanrıya vereceğim tek hesabım. Sen hala gülen gözlerle ömrümü izleyen çocukluğumsun benim.

Ve artık eminim mutluluk bir tutam sensin bana. Bir tutam sesin, bir tutam nefesin. Asırlardır gördüğüm kutsal düşüm, kurutulmuş gül kokularım, sen içerimde zamanla biriken zamansız dizelerim. Ve sen gönlümdeki yazım, beynimdeki güzümsün benim.

Biliyorum gördüğümüz düşler kuralına ters hayatın. Biz saklambaç oynarken birbirini kaybetmiş iki çocuğuz seninle. Aslında hiç saklanmadan birbirleri tarafından sobelenmeyi bekleyen yıllarca.

Hiç akşam ateşlerinde birbirlerinin gözlerine bakmamış iki çocuk. Dudakları yar kokan, elleri ayrılık. Cehennem yangınlarıyla tanışmış, alışamamış ve tüm firarları gerçek sevdaya emanet iki yürek.

Sen elleri yalan kokmayan sevdiğim. Atıldığım kuyularım, aldığım yaralarım. Şimdi senin ellerinde arınmalıyım. Bütün acılarıma değmeli dudakların. Tüm sabahlarım sesinle aydınlanmalı. Artık ömrümü yanında tamamlamalıyım. Yıllardır sustuğum ve yumduğum gözlerimi artık her şafak yanında açmalıyım.

Sevdiğim
Sessiz sedasız, bağıra bağıra sevdiğim. Al uslandır deli yüreğimi. Ben artık kendi sevdama ait olduğu gözlerde bakmalıyım...

RABİA BALABAN