Uslan Gönül Bu Son Ölüm Şiiri - Ömer Çavdar

Uslan gönül bu sondu.
Bilmem kaç gece zehir zemberekti.
Odamın ışığı sendin, can sen, canımı çalan sendin.
Haksızlar bulut olmuştu yağıyordu yüreğime.
Ve ben seni kabuslarımdan yarım kalan gecelerin hatırında gizledim.
Uykularıma karlar yağdı yine seni bekledim.
Yirmilerimin sonunda aşkın tuhafıyla bakıştım.
Ordulara karıştım, cephelerde savaştım.
Uslan gönül sen son savaştın.
Havası sana kaldı nemi bana öyle bir dünya işte.
Cigaramı yaktım alev aldım.
Umutsuz denizlere gebe kaldım.
Ne mi yaptım?
Seninle süsledim deryayı, seninle gördüm destanı.
Bir sana çaresizdim, defalarca son yenilgimi izledim.
Uslan gönül bitti.
İçim tabutsuz bir mezarsa, gel dik tohumlarını belki açarsa.
Sulanmasa da dokunduğun çiçek olur.
Hele ellerindense ferman, dileğim son toprağı senin atman.
Uslan gönül artık bu son ölümdü…