Uslan Gönül Şiiri - Kemal Doğanay

Behey Gönül! Dara düştün
Rüzgar oldun deli estin
Söylesene kime kastın?
Yeter artık uslan Gönül!

Sular seller gibi aktın
Nice insan canın yaktın
Döndün birde O’na baktın,
Yeter artık uslan Gönül!

Çiçekleri koklamadın
Sır’larını saklamadın
Hesabını aklamadın,
Yeter artık uslan Gönül!

Kalıbına sığmaz oldun
Bulut olsan ağmaz oldun
Mevsiminde yağmaz oldun,
Yeter artık uslan Gönül!

Malın mülkün yok dediler
Çocukların hep yediler
Kıymetini bilmediler,
Yeter artık uslan Gönül!

Meydanlarda gezdin durdun
Masumlara tuzak kurdun
Gücün yetti tokat vurdun,
Yeter artık uslan Gönül!

Salınarak geziyordun
Kuştan hile seziyordun
Zayıf bulsan eziyordun,
Yeter artık uslan Gönül!

Has bahçenin gülü idin
Erenlerin dili idin
Gariplerin eli idin,
Yeter artık uslan Gönül!

DOĞANAY’ım yanar içim
Senin için yaptı seçim
İnsan kalbi biçim biçim,
Yeter artık uslan Gönül!