Uslan artık, İstanbul Şiiri - Sevil İsmail

Hiç bitmez sanmıştım, bırakamam,
Ayrılamam diyordum senden,
Gitsem de çok uzaklara,
Aklımda hep vardın sen.
Aşık olmaktı sana, en büyük korkum,
Çünkü senden bana yar olmazdı,
Hiç kimseye olmadın, biliyordum.
Kaç kere denedim senden gitmeyi,
Kaç kere istedim seni terketmeyi,
Sonunda hep sana çıktı yollarım.
Biliyorum, sen bana hiç aşık değildin aslında,
Hiç kimseye aşık olmadın sen,
Diğerleri de bunun farkında.
Sen hepimizi kandırdın
Gündüz nefesin, gece ışıkların,
Sen hepimizi kendine bağladın,
Ama hiçbirimizi sevmedin,
Sen hiçbirimize aşık olmadın...
Ah, İstanbul, ahh
Uslan artık güzel İstanbul,
Dur biraz, nefes al, biraz huzur,
Ben tükendim, İstanbul,
Artık sende durul...