İmansız Şiiri - Özdemir Aydın 2

hiç kimseye eğilip bükülmedim
savaştım ama el öpmedim
korkmadım, kaçmadım, teslim olmadım
tebaası belli olmayan kavgalarda
caddeler alev alevken
arkama dönüp bakmadım
bir tek sana
bir tek sana yenildim ulan imansız...

al pusulu gecelerde umudum kalbinden vuruldu
kitaplarım elimden alındı, kalemim kırıldı, defterim yırtıldı
acının en zifirisi
tipinin bıyık buzlatan, sakal bozartan süvarisini yaşadım
namertin paslı namlusu şakağıma dayandı
sığındığım dağ üzerime devrildi
bana mısın demedim
bir tek sana
bir tek sana diz çöktüm ulan imansız...

tutkuların kızıla dönüştüğü esmer akşamlarda
uçuk kaçık düşüncelerimde kaybolduğum anlarda
yarılmış yüreğimden hüzün sızarken
kızıl kıyamet mısralarda kayboldum
beni bulan olmadı,
abim, merak eder arkadaşlarıma sorardı, sarayburnu, haliç, sirkeci garı bırakmaz arardı günlerce.
ben, yine aynı aymaz, uslanmaz,
ama onurlu, ama gururlu,
başı öne eğilmeyen
bu sessiz, serseri gecelere esir düşmeyen
bir tek sana
bir tek sana esir düştüm ulan imansız...