Üsküdar Güzeli Şiiri - Hüseyin Durmuş54

Yine akşam oluyordu İstanbul’da
Yine hüzün çökmüştü içine
Üsküdar güzelinin içi burkuldu yine
Sarışındı o, kahverengi gözlüydü
Boğazda bir oturağa ilişmişti
Güneşin batışını seyrediyordu
Fatih üzerinde güneş henüz kaybolurken
Karşı kıyıdaki Beşiktaş’ı seyrediyordu
Sonra gözleri Kızkulesini aradı boğazda
Sanki gözleri nemlenmişti
Ağlamak geldi içinden ama ağlamayacaktı
Rüzgarın esintisiyle
Yüzünü hafifçe kapan sarı saçlarının
Gizlenen gülümseyen yüzü
Çevreye mutluluklar dağıtıyordu

Yalnızlık acısıydı onu bu hale sokan
Dizleri sanki dermansız kalmıştı
Vücudu isyanları oynuyordu
Ya Kahverengi gözleri?
Onlar da kendisini dinlemek istemiyor!
Ama o Üsküdar güzeliydi
Ağlayamazdı asla,
Kendisine ağlamak yakışmazdı,
Boğazında düğümlendi bütün hıçkırıklar
Yalnız acısı belini de kırmıştı
Geçen yılların acısını ise unutmak mümkün değildi.
Bir taraftan da kızıla dönen güneşi izlerken
Beşiktaş sırtlarındaki geçmişini anımsıyordu.
Kendisine kuvvet veren o güzellikleri hatırladı
Birden gülümseme geldi yüzüne.

O Üsküdar’ın en güzeliydi
Sarışın, kahverengi gözlüsüydü.
Güneş batmış, akşamın serinliği
Hafifçe tenine değince
Sevdiği geldi aklına,
O da böyle hissettirmezdi yaklaştığını ona,
Ve sessizce sarardı onu
Birden ürperdi olduğu yerde

Derin düşüncelere dalmıştı
Gecenin karanlığa girdiği anda
Yıllarca derman dağıtan elleri
Derman dağıtmak için koşan ayakları
Bütün acıları gizleyen o gülen gözleri
Sanki şu an yalnız bırakıyordu onu
Şimdi ona derman olacak eller arıyordu sanki
Bir defa da ona derman olunsun ne çıkar?
Bir defa da ona gülen gözler baksın!
Bir defa da ona dokunsun derman dağıtan eller!

Kalkma vakti gelmişti artık
Sessizliğe giden gecede tek başına
Derman bekleyen yüreğiyle
Mahzunlaşan Üsküdar’ın sarışın güzeli
Gözlerinden akan iki damla inciyi avuçlarının içine aldı,
Saçlarına bir anda vuran rüzgarın esintisinde
Yavaş yavaş ayağa kalktı,
Bir daha Beşiktaş sırtlarına baktı
Fatih sırtları ışıklara bürünmeye başlamıştı
Yüreğine inmek isteyen ışık gibi parlıyordu,
Ama o kalkmalıydı artık
Evine gitmeliydi
Yılların verdiği yorgunluk ta olsa
Derman dağıtan elleri ile sarı saçlarını topladı
Yüzüne gelen tebessümle yavaşça ayağa kalktı
Rüzgar hala ona gecenin bu karanlığa gidişinde
Sanki yeni mutluluklar fısıldıyordu kulağına
Hoşça kal Üsküdar güzeli derken kıyıda.
Hüseyin DURMUŞ
31.08.2006
www.kafiye.net