Üsküdar'da Hüzün Şiiri - Ülkü Güven

İstanbul'a kar yağıyordu,
Üsküdar'a hüzün...
Arka sokaklardan birinde
Tutunamadan ellerine,
Unuttum ne var ne yoksa dilimde...
Milletine yan çizen şairlerin,
İstilayı hak bilen tarihlerin,
Yalan olduğu yerde başladı hasretlik,
Tebessüme karışan sitemler oldu en tatlı saniyeler...
Masamızda acılı şalgam,
Elimizde balık ekmek,
Dalıp dalıp gitmek istedik...
Gemileri yakıp gitmek...
Demini almış bir dostluğun sükutu sardı gizliden...
Burnumuz ucuna konan ışıltılı alemleri,
Seyre doyamıyorduk...
Bir de maviye...
Maceracı şövalyelerin dizlerini titreten köprülerde,
Tanıdık suretler aramaktan vazgeçip,
Sarhoş Mehmetlerin sızıp kaldığı,
İskele ambarlarına depoladık hüznü sandık sandık...
Her kareyi görüyor,
He kar tanesinde eriyorduk...
Bu kez ekmeğimizi değil,
İstanbul'u paylaşıyorduk...
Beşiktaş vapuruna pusu kurmuş meğer rüzgar,
Müebbede mahkum düşünce suçluları gibi,
Karşımızdaki manzaraya yazılabilecek
En kısa
En dondurucu
En derbeder cümleyi bekliyorduk...
Şımarık bir martı edasıyla,
Omzuna iliştirdiğim başımda pişmanlıklar...
Dilimde afili yalanlar...
İstanbul'a kar yağıyordu,
Üsküdar'a hüzün...