Usanmadın mı? Şiiri - Mehmet Nacar

Dumanlı dünyamın sıcak külüne,
Şimşeği çakmaktan usanmadın mı?
Boynunu büktüğün gönül kuluna,
Tepeden bakmaktan usanmadın mı?

Bahtıma nikâhlı sevda gelini,
Tutmaya uzandım, çektin elini.
Muhabbet bağının umut gülünü,
Kökünden sökmekten usanmadın mı?

Hüznünle donanır uykumun başı,
Kâbusa döndürdün gördüğüm düşü,
Sevdamın köşkünde son kalan taşı,
Devirip yıkmaktan usanmadın mı?

Verdiğin cezalar lütufken bana,
Marifet gösterip vefayı sına.
Yaralı gönlümün susuz ağzına,
Zehirler dökmekten usanmadın mı?

Darılmış gözlerle üzdün ruhumu,
Sanma ki, bunca yıl aldın ahımı.
Hayal tarlasından inat tohumu,
Toplayıp ekmekten usanmadın mı?

Öfkene kapıldın kaç yıldan beri,
Mutluluk tahtına dönmedin geri.
Sızlayan bağrıma eğri hançeri,
Batırıp çekmekten usanmadın mı?