Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
ômre sitem,siire gam olursa bir sevda eğer hasret inler kelimelerde, hûzûn damlar yurege daima.
Dôrt nala kostugu sevda yolunda ônce emekler insan sonra sûrûnûr ebedi, mürekkep medeniyetinde.
Ne diyordu Şems;'yakîne ermeyenlere yakın olunmaz'
İşte ,yol uğrunadır bütün çabamız arkadaşım,sevdadan kastım o ve sen beni çok iyi anlıyorsun..Başka yolumuz,başka sevdamız,başka yakînimiz olamaz..Usanmadık usanmayacağız..
Kalemin daim olsun....Yolunsa açık...
Yollar benden usandı da
Ben yollardan usanmadım.
Ecel beni tek sandı da,
Ben ölmekten usanmadım.
usanmadım...Şairlerin şairi bir şair bu kadar mı güzel şiir yazar kıskanıyorum gerçekten :)...ant+10...sevgiyle kal...
YÜREGINIZE SAGLIK..Şiir oldum; hece hece,
Matem oldum her gün gece
Yaşamak zor bir bilmece,
Ben çözmekten usanmadım.
Dosta kurban yaksın canım
Hakka düşsün sol bir yanım
Ben dostluğa SEVDAZANIM
Sevdanızdan usanmadım
kutluyorum arkadaşım şiiri ve sevdalı yüreği saygılarımla
yüreğinize sağlık..şiirin bitiş bölümü harika idi.uyumlu kafiye düzeni ile iç alemin dile gelişi çok güzel aksedilmiş..tebrikler..
hayattaki tatlı ve hazalınan bölümlerin değeri zorluklar ve güçlüklerle karşılaşınca anlaşılıyor acı olmasa tatalını değerini bilinmezdi bu nednele yaşam mücadele olduüuna gödre usanmak yok çekmek var dost kutluyorum duru bir anlatımdı
Usanmayan insan,varlık sebebini en güzel şekilde anlamış demektir.Usanmak bence beceriksizliktir.Zaman zaman işler rast gitmeyebilir.Ya da tahayyül edilen şeyler akim kalabilir.Sabır,azim ve becerinin alt edemeyeceği şeyi düşünemem.Bu manada harukulade bir bir anlatım.Kutluyorum.Tam puanla selam ve sevgiler sunuyorum.
Kutlarım güzel çalışmanızı ve sizi Saygıyla Selamlıyorum
'Usanmadım'
Hayatı tek kelime ile çözüp, mısralara dökmüşsünüz
Sayın SEVDAZAN,
Söylenecek tek kelime kalmamış...
Gönül gözünüz ve yolunuz açık olsun..
Kutlarım
Sağlıcakla
H.Y.
Eğilmeden, bükülmeden diklenen dik duruşun şiiri.
Bu şiir ile ilgili 36 tane yorum bulunmakta