Usançlarımız oktay avcı Şiiri - Oktay Avcu

Usandım artık
bu mağara kılıklı insanlar
Her gece tanımadığım birilerinin gelip
Bilmediğim yerlere götürmesinden beni
Her gece korkmaktan
Bir şeyleri beklemekten korkarak
Üşümekten
duvarların ve demirlerin soğukluğunda
Üstümüze yüz kapının birden kapanmasından usandım
Ne zaman saate baksam
işkenceyi
ve korkuyu görüyorum
Hep aynı şeyleri görmekten usandım
ne zaman baksam
bu aynalar hep beni gösteriyor bana
Ve her geçen gün
sevdiklerimi biraz daha üzüp
Biraz daha beklemekten
uyuzum
Amacım ağlatmak değil anneleri
Onların ağlatılmasından usandım
Uykumun içinden alıp
bilmediğim saatlerinde günün
Korkunun içine atışlarından
Ve henüz yirmi yaşına bile değmemiş kardeşimi
Her gün korkutuşlarından
Ve en çok insan olmayışlarından
Usandım usandım artık
Annemin dilinden duymak isterim yine de
Ve gözyaşlarında öğrenmek isterim usancı
Az kalır benim anlatışım biliyorum
Kalmaz
neyin kini neyin kini bu
tüm memurlar bir noktaya kitlenmiş
başka bir iş yok
kalmamış
ülkenin herşeyi çözülmüş
bir ben cehenneme çevirmişim