Uruz ile Bedisa Şiiri - Can Habip Türker

dün buçuğunda uykuma bir vakıa gözledim
göğez yerli Oğuz ilinde ban Bayındır’ın evinde
Korkut Ata derler bir tamam bilici
yanal ala Oğuz beyleri, nökerleri
elimi sıvazladı sözümü alazladı
dedi “İç Oğuz’un Dış Oğuz’un soycusu
dilimizin sevinci, gözümüzün erinci
sende hak nigârı var
yike elli büke pehlivan
Kazan oğlu Uruz dîdârı var

karşı Aladağlar’da
Oğuz’un geçilesi geçiti var ise
sarp yörüklü aşılası aşıtı var ise
kara koç konur atları kişneyende
ala gözlü sığınları böğürende
yazan elim elindir
düzen dilim dilindir
boy boyla soy soyla
Salur Kazan oğlu Uruz’un
göp gönlüne sançtığı
hak sağrağın içtiği
sarp sevdasını soyla”

sıçrayıp uyandım tepserdi dudağım
yürekli gönlümde sözle ağulandım
yürek ağu erse söz durabilmez dilde
durunca durmasa yeğ
yazgılı kalem düze dolan yazmaz
yazınca yazmasa yeğ
“at ayağı külüg ozan dili çevik olur”
sözü düz etmeyen ozan
düzünce düzmese yeğ
sayışlı dünyada can görklü canan görklü
muradını alınca buldurlu gözyaşı görklü
üstte gök altta yer görklü
suları çağnam çağnam urlaşınca
kalın Oğuz ili görklü
kalın Oğuz ilinde Salur Kazan belli
han soylu Burla Hatun emişli
tay başlı Uruz görklü
âlemde nazmı benzersiz
bu soyu soylayan Türker ozan görklü

Kazan Han’ın kara başı ağarmış
ak teni karış karış karımış idi
asumanlı gök altında
arzlı yer bağrında
kanlı Oğuz iline toy verdi
aygırlı at buğurlu deve yedirdi
kara salkımlı üzümün al şarabı karıldı
tomurcuk göğüslü kâfir kızları kaz gibi salındı
yenildi içildi çalındı söylendi
adı görklüye salât selâm getirildi

Kazan Han yerinden örü durdu
bam bam bulutlu dağlara inredi
yaşın gök çenledi Aladağlar sinledi
yürük yüreği yayım yayım yaykandı
yumru gözünden buldur buldur ınradı
görelim hanım ne ınradı:

“koynunda avlım avlım avlakların var senin
göğsünde yaylım yaylım yaylakların var senin
yaşımı yaşadım dişimi dişedim
gönül verip seviştim
tatlı damak emiştim
yol aldım yoldaş verdim
tüneksiz gecede yağı bastım
çok vuruşkular gördüm kan akıttım
şu yaltacık dünyadan muradım aldım
kısır kısrağa binesim yok
kara koç ata bakasım yok
Kadir Tanrı isterse kavat Azrail alır canımı
isterim Oğuz ilinde Uruz alsın tahtımı
Dedem Korkut soy soylasın boy boylasın
tay başlı Uruz’umu kalın sözle bağlasın”

sakallı akı toprak karasına değdi
yer obruldu gök doğruldu
Dedem Korkut soy soyladı
görelim hanım ne soyladı:
“ölümün itisi çıkmış tende can durası değil
durunca durmasa yeğ
beyliğin beylemiş han kırnak alası değil
alınca almasa yeğ
yiğe ata üzengi vurulmaz
akarlıda su durulmaz
han ölür yâdı kalır
ocağında dikmesi kalır
kara polat öz kılıcın kâfire çaldın Uruz
boyluyu boysuz beyliyi beysiz kıldın Uruz
aşkı bilmeyen Oğuz’a baş olmaz
olursa ilde er sofrada aş komaz
ala gözlü yar sevmedin
düğüm düğüm belik çözmedin
Kadir Tanrı’ya dua kıl kanlı Oğuz’a baş ol
ondan önce bir maralın gönlüne han ol”

(...)