Ürküttü Ölü İnsanlar Şiiri - Tuğşah Bilge

Bir zamanlar, denizlerden derin,
Dağlardan yükseki, ak sütten daha beyaz,
Bir aşka sahiptim ben.
Ta ki o insanları tanıyana kadar.
Ürküttü ölü insanlar aşkımı.
Dondurdular kanımı.
Kaçtım dağlara kurtulamadım,
Girdim denizlerin dibine,
Fayda etmedi hiç biri.
Korkmuştu bir kere kalbim.
Pır pır atardı oysa ki önceden.
Şimdi bu sabah ayazında,
Donduruyor vücudumu aşksızlık.
Kaybettim yıllar önce,
Devam ediyorum aramaya gizlice.
Biliyorum bulacağım ama nerede.
Korkuyorum, yaşayan ama ölü insanlardan.
Ufakken de korkardım hep onlardan.
Nafile, geçit geçit vermiyorlar bir türlü ileriye.
Ürküttü bir kere şu içimdeki inceliği.
Kaçırdı hayatımın tadını.
Alçak insanlar, aslında yoklar.
Sadece var gibi yapıyorlar.