Ürküten sessizlik Şiiri - Ünal Ulaş

Seni birtek akşamları karanlık çöktükten sonra görüyorum
Salonun kapısından mutfağa doğru hızla geçiyorsun
Biraz daha görmek istiyorum hızına yetişemiyorum
Kalkıp yerimden bazen gizlice bakıyorum
Gelip yanına merhaba diyorum anlamsızca
Anlamlı bir bakışla anlamsız yanıtlar veriyorsun
Ve hala anlamsızca aynı yırtık pijamayı giyiyorsun
Salatayı seviyorsun çokta güzel yapıyorsun
Kahve senin herşeyin lakin fincanları odanda unutuyorsun
Tamam razıyım seninle bir kır kahvesine
Hem güzel olur bilmezsin çok güzel
Birbirimize bakarak gözlerimizi kaçırmadan konuşuruz
Sen geveze geveze konuşur ben sessizce dinlerim
Lakin bitmez gevezeliğin ben bilirim
Varsın olsun varsın olsun deliliğin gevezeliğin
Ben usanmadım usanmadan dinlerim
Amma velakin bu sessizlik bitiriyor beni
Ürküyorum kendi sessizliğimden suskunluğumdan
Senin için korkuyorum kelebeğim
Seni incitmekten incinmekten
Yapma kızım yapma ilk göz ağrım
Dön yaptığın yanlışın en doğru yerinden
Bak kollarımı açtım kucaklamayı bekliyorum seni yürekten