Ürkek Ölümlü Tavşanım Şiiri - Veysi Çakır

Elime çaresiz bir tavşan alıyorum.
Annesi o kadar da uzakta değil burnu bi aşağı bir yukarı gidiyor.
Dalgaların eşliğinde eve götürecem içimde vicdani değil doğal bir muhasebe.
Belki de iyi olmuştur kalmıştır diğer kardeşlerine aş doyma oranında.
Heyacanlanıyorum çocuklar gibi.
Sahipleniyorum tavşanı sanki tanrı benmisim.
Ve şoförü bekliyorum eve doğru uzanan kıyı şeridinde.
Ağrıyı hisseder mi hayvanlar canı yanıyor diye ne yapar düşünüyorum.
Onunda heyacanı dizlerime vuruyor nabız atışlarında anlıyorum ki hayvanların kalbi çok hızlı atıyor ve izin vermiyor kimseye tutulmaya...
Gerçeği vuruyor dağlarda taşlarda ilk gördükleri kaçmayan aşklarına....
O kadar yavaş atıyor ki kalbimiz sindire sindire yaşıyoruz hayatımızı ve sıkıştırıyoruz onlarca bedeni iki nabız arasına
Hayat diyoruz adına kültür ve düşüne bilme kabiliyeti ile cogaltiyoruz insanlığımızı
Bumu dedikleri anlamak anlatmak ve anlaşmak