Urfa'nın Güzeli Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Sabahın erken vaktinde doğan bir ışık,
Yüce dağların ardında yükselir, sessiz ve ağır,
Tozlu sokaklar yankılarla dolu,
Bir adım sesi, bir yürek atışı, rüzgarın anlattığı sır.

Urfa’nın kızıdır o, narin ve kudretli,
Sırtında bin yıllık tarih, alnında gecenin kara kınası,
Ellerinde gökkuşağından bir hikaye,
Dokunduğu her şey parlar, taş duvarlar bile dile gelir.

Gözlerinde zeytinin koyuluğu,
Yüzyılları gören bir derinlik saklı,
Bir damla yaş süzülürken kirpiğinden,
Fırat susar, dağlar eğilir önünde.

Sıcak çöl rüzgarı saçlarına dolanır,
Dudağında bir türkü yükselir;
“Ey Urfa, ey sevda kenti,
Nehrin gibi akarım sana, durmam, hep koşarım!”

Zaman durur bakışlarında,
İsot kokusu sarar tüm ufku,
Her adımında yankılanan hayat,
Bir kayıp rüzgar gibi dolanır etrafında.

Ayaklarının altında toprağın ağırlığı,
Başının üstünde yıldızların sessizliği,
Gözlerinde bir ateş,
Ne taşlar ne de yollar söndürebilir bu yangını.

Somut bir güzellik mi, soyut bir sevda mı?
Urfa’nın kızında ikisi de var.
Bir yandan elma yanaklarında somut bir gülüş,
Bir yandan aklında gezinen tarifsiz bir rüzgar.

“Zaman geçer; Urfa'nın güzeli, her dizede hayat bulur.”