Unutuyorum Şiiri - Sadık Korç

Unutuyorum.
Yavaş yavaş, ağır ağır
İçimde kopan fırtına dinmiş
Geriye sessiz bir enkaz kalmış.

Soldum,
Herkesin baktığı ama
Kimsenin gerçekten göremediği
Bir köşede, gölgenin içinde olmaktan.

Eskiden kırılgan değildim,
Meğer ne zormuş
Hayatın ta kendisi olmak,
Kendinle baş başa kalmak.

İçimde bitmek bilmeyen bir hüzün vardı,
Zamanla kül oldu,
Rüzgâr aldı, savurdu
Adımı bile anmadan.

Madem yüzümü, gözümü döndüm hayata
Kimse eğilip bakmadı gönlüme.
En çok da buna yanıyorum.

Üzülüyorum…
Dışarıda onca yüz, onca ses varken
Ben neden hep eksik kaldım diye.

Üzülüyorum kendi kendime,
Sessizce, kimseler duymadan.
Üzülüyorum…