Unuturum Elbet Şiiri - Adem Öztürk

Artık;
bakışlarım, buzul bir tepenin en soğuk kuzeyi,
ellerim, magmanın taşmış yangınlarında,
gözlerim asırlık kuraklığının yağmuru özleminde,
kulaklarım bir bahar fısıltısından yoksun,
ciğerlerim her gün gece,her nefes işkence.

Unuturum elbet;
hatırıma gelmez hatıralar;
içim içimde erirken ve içimden sen giderken,
yokluğuna alıştığım umutlarım terkederken...

Zor olan sessizliğinde yokolmak değil;
asıl zorluk nasıl olacağını bilemeden,
yalnızlığıma sarıldığım geceleri boğarak uyandırdığım,
olmadığını,olmadığımı farzettiğim her sabahı,
yok sayamadığım sahipsiz her uyanışı unutmaya çalışmak...

Unuturum elbet;
hatırıma gelmez hatıraların,
bazen sen gelirsin,susarım,
dilime düşmez sana dair ne varsa,
tanımam,tanımazsın,
sen gidene kadar ben yok olurum.

Unuturum elbet;
ağır bir uyku çöker sabahlarıma,
bahanesine alıştığım paket paket sigara,
avuç avuç izmarit olup dökülür dudaklarımdan,
bilincini kaybetmiş bir kaç hatıra dolanır.

Asırlık susuzluğumun denizi;
susarım susuzluğuma inat,
yokluğun da bir, varlığın da,
kavrulur yüreğim;
kuruyana dek,sıyrılana dek ne varsa sana dair,
hatırıma gelmez olur hatıraların.

Unuturum elbet...