Unutursun unutulursun

İnsan hem unutur hem unutulur
bir isim silinir kapı zillerinden
bir koku ceket astarından uçar
fotoğrafların kenarı sararır
sesler içimizde yankı olmaktan vazgeçer

Bir sabah alarm çalar yine
fırınlar ekmeğini çıkarır
otobüs aynı durağa uğrar
gazete bayisi demetlerini dizer
güneş pencerenin aynı yerine düşer

Böyledir hayat
kırılan bardağın yeri kurur
masa silinir
sohbet başka bir bardakta sürer

Yine de bir yerde ince bir iz kalır
çekmecenin dip köşesinde bir düğme kadar küçük
yürürken ara sıra ayağımıza takılan
hatırlayınca acıtmayan
sadece sessizce yerini gösteren

İnsan hem unutur hem unutulur
ve bununla birlikte yaşar
adını bir sonraki güne yazar
kalem biterse nefesiyle yazar
ve yol, sanki hiç durmamış gibi
yine ileriye doğru akar