Unutulursun Şiiri - Zeliha Ceritoğlu

Ölür insan.
Hem de öyle heybetli, öyle görkemli,
Öyle kalabalık olur ki o ölüm.
Adın bir daha hiç anılmaz,
Kahkahaların kulaklarda çınlamaz,
Gözlerinin rengi silinir. 
O ses...
Tanıdık olan o ses, bir yabancıya dönüşür
Ve sen ölürsün.
Ansızın ölürsün,
Aniden bastıran bir yağmur gibi ölürsün
Ne olduğunu anlamadan ölürsün
Ta ki başını taşa vurana kadar....
Çünkü sen unutulmuşsundur.
Selasız kefensiz de toprak olur insan.
İşte ben seni unuturak öldürdüm
O kırk yıllık dostluklar kırk dakikalık tanışıklığa, Kırk yıllık kahveler kırk saniyelik hatıra dönüşür. Arama kayıtların sıfırlanır.
İsmin kuytu köşelerde unutulur.
Bayramların coşkusu varlığının yokluğuyla eksilmez.
Öyle silinmez böyle silinir,
Düşünmeden silinir,
Geri dönüş bileti kesmeden silinir,
Dip köşe silinir,
Ovalaya ovalaya cilalaya cilalaya silinir
Ta ki tüm hatıralar bembeyaz olana kadar silinir. Vesselam...