Unutulmuyorsun Şiiri - Mehmet Özbilen

Yaşama adına,
Dünya'yı döndürüp duruyorum.
Ne zaman duracak ki.
Karlı bir kış sabahı uyanır uyanmaz,
Soğuk odalarda bir şaşkınlık başlıyor.
İnsanlar birbirini sevmiyor.
Birbirini saymıyor.
Ama ne olursa olsun bir arada yaşıyor.
Bense bütün kötülüklerin,
Kapısını çalıyorum.
İçeri almıyorlar
Birden gönül fırtınasına tutulmuş gibi oluyorum.
İlah gibi parlıyorsun.
Seni mabetlere sığdıramıyorum.
Hüzünleri ötelere atmak,
Paramparça etmek,
Sonra seni yeniden tanrılaştırmak,
sevmek, sevmek.
Ama sen unutulan gibi değilsin.
Unutulmuyorsun