Unutulmuşluk Şiiri - Elazığlı Mustafa Kaya

günlerdir üşüyorum sahillerde
öfkesinden ellerimi kesiyor lodos
erken bir saatti
keyfi yok ayaz yemiş şehir
düşlerimi bıraktım geceye
gün ışığına serdim gülüşlerimi
mor akasyalar gördüm
yalıların bahçelerinde
denizin fısıltıları
vapurların kalabalığı
martıların kararsızlıkları
ne çok düşünecek şey vardı
salgın virüs kol geziyor
usanmadan canlarımızı alıyor
caddeler sessiz ve yalnızdı
bir caminin şadırvanı
abdest alacak insanları bekliyordu
kuşlar cıvıl cıvıl ibadet ediyor
güvercinler konup havalanıyor
martıların gözlerine şehir sığıyordu
durup bakıyorum
ellerim kan ağlıyor soğuktan
korkuyorum virüsün esiri olmaktan
yaprak olup düşüyorum ağaçtan
bir çınarın gövdesine sığınıyorum
çay evi önünde eski sandalyeler
soluk masalar
çöpleri toplanmamış mekan
insanlar sıcak çay beklemekte
sessiz ve yalnızlar
rüzgar dinmiyor
isteksiz mutsuz yüzleri
uyur gibi bedenim
kansız dudaklarım
bir bulutun içinde ya da
musalla taşına konmuş gibiyim
bir kaç adam bir ben bir kedi bir çınar
günlerden pazar .

23.12.2024