Bir zamanlar, rüzgârın bile hatırlamadığı bir kıyıda,
Sessizliğin elleriyle örülmüş bir sığınak vardı.
Ne taş duvarı vardı, ne kapısı, ne de eşiği —
Yalnızca unutulmuş düşlerin yankısı dolanırdı içinde.
Orada, zamanı terk etmiş rüyalar yaşardı;
Yarı uykulu bir varlık gibi,
yol kenarındaki
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.
Devamını Oku
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta