Unutulmuş Düşler Sığınağı

Bir zamanlar, rüzgârın bile hatırlamadığı bir kıyıda,
Sessizliğin elleriyle örülmüş bir sığınak vardı.
Ne taş duvarı vardı, ne kapısı, ne de eşiği —
Yalnızca unutulmuş düşlerin yankısı dolanırdı içinde.

Orada, zamanı terk etmiş rüyalar yaşardı;
Yarı uykulu bir varlık gibi,
Bir parçası geçmişe gömülmüş,
Bir parçası hâlâ doğmamış geleceğin eşiğinde.

Gözleriyle konuşurdu hatıralar,
Dillerini yitirmişti çoktan kelimeler.
Bir çocuk gülüşü kalırdı bazen duvarlarda,
Bazen bir annenin sessiz duası,
Ya da yaşanmamış bir sevdanın solgun nefesi.

O sığınakta geceler uzundu,
Yıldızlar düşlerin tozuna bulanırdı.
Her yıldız bir dilekti belki,
Ama hiçbiri göğe ulaşmazdı.
Çünkü burada gök, yere kapanmış bir aynaydı,
Ve her şey kendi yansımasını arardı boşlukta.

Bir bilge yürürdü o sessizlikte —
Ayak izleri değil, düşünceleri yankılanırdı toprağın içinde.
Sorardı kendine:
“Bir düş, unutulduğunda ölür mü,
Yoksa özgür mü kalır artık hatıradan?”

Cevap gelmezdi.
Zira burada cevaplar da uyurdu;
Her soru bir nehrin kıyısında bekleyen taş gibiydi,
Yüzyıllardır aynı sükûnetle,
Ama içi dolu çağlayanlarla.

Bir gün, rüzgâr tekrar uğradı oraya,
Unutulmuş bir melodinin izini sürerek.
Kırık bir ses buldu,
Tellerinde hâlâ rüya kokusu vardı.
Ve o an, sığınak derin bir nefes aldı,
Çünkü biri hatırlamıştı onu.

İşte o zaman anladı bilge:
Hiçbir düş bütünüyle unutulmaz.
Bazıları sessizliğe çekilir sadece,
Bir gün yeniden hatırlanmak için.

Ve insan —
Unuttuğunu sandığında bile,
Rüyalarının gölgesinde yaşar da fark etmez.
O gölge,
İçimizdeki en kadim sığınaktır.

Belki de varoluş,
Hatırlamakla unutmak arasındaki ince çizgide yürümektir;
Bir adımda düş, bir adımda gerçek.
Ve o sığınak —
İkisinin buluştuğu tek yer.

Kapanırken gözleri bilgenin,
Rüzgâr bir kez daha esti,
Bir çocuğun sesi duyuldu uzaktan:
“Beni hatırlıyor musun?”

Sığınak sustu,
Ama sessizliğinde bir cevap vardı:
“Evet... çünkü sen hiç unutulmadın.”

Sinan Bayram