Bir gün dünya döndü, ben sığamadım,
Göklerin altında tek başıma kaldım.
Ne bir ses duydular, ne iz bıraktım,
Kendi yalnızlığımda usulca solduğum.
Rengim kayboldu, nefesim silindi,
Bir zaman çiçektim, şimdi küskün dilim.
Ne yapraklar kaldı, ne taze filiz,
Beni geçmişin boşluğunda gizledim.
Mavi gökler uzak, ışıklar sessiz,
Karanlık sardı, yıldızlar da yersiz.
Ben yapraklar gibi düştüm bir sona,
Kimse fark etmedi, kimse aramadı.
Defterlerin arasında değilim,
Zamanın kayıp sayfalarında birim.
Kurutulmuş bir anı, bir hayal şimdi,
Milyonların içinde, yalnız ve sessiz.
Bir gün olur belki, hatırlanırım,
Bir rüzgâr savurur, yeniden bulurum.
Ama bugün değil, belki de yarın,
Ben unutulmuş bir çiçeğim, solgun.
Kayıt Tarihi : 20.10.2024 00:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Artık ne iz bırakıyorum ne de bir ses çıkarıyorum. Milyonlarca insanın arasında, kimsenin açmadığı bir sayfanın arasında unutulmuş bir çiçek gibiyim. Belki bir gün biri beni hatırlar, ama şimdilik sadece solgun ve sessiz bir anıyım.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!