Unutulmuş Aydınlık Şiiri - Yunus Ege Güzel

Yok bu gece ayın parılatısı,
Gözlerimi aydınlatan ışığı yok.
Umutlar yok bu gece,
Suskunluksa son derece.

Yağmurla ağlayan yapraklar bugün yerlerde,
Acının döktüğü yaprakları, kondurmak için dala,
Damlaları toplar bulutlar bu gece.

Gözyaşları kanlı bu gece,
Sanki savaş tanığı.

Aslında dostum olur geceler.
Kimsesizliğime kimse olur,
Bazen ilham güneşimi doldurur.

Camlarımın pusundaki resimler için,
Hayal kurdurur bazen.
Bazen bir siyah perde olur,
Örter yaşanmışlıkları.

Şimdi gecelerden uyanmak,
Göğün ışığını yakmak değil,
Aydınlıktan kör olmak demektir.

Tatmamak demek bu, ışığı,
Belki unutmak,
Hayallerde kalan,
Hiç görmediğim güneşleri.
İşte bu yüzden ilhamlar güneş olur,
parlar yüzümde geceleri.

Gözlerimdeki tek ışık aydı,
Küskünüm bulutlara,
O da yok bu gece.