Unutulmuş Şiiri - Nuh Tetik

Ne varsa almışlar bize dair
Nerde bulmuşsak huzuru kapısına kilit vurmuşlar
Neyimiz varsa yok olmuş
Hatıralarımız ikinci elcilerin tozlu dükkanlarında unutulmuş
Tahammülü kalmamış kulakların isminin yanı başımda anılmasına
Ve bir o kadar zor gelmekte taşımak yokluğunu
Ki ben bir mezar başında suskun kasvetimle beklerken
Neye gülmüşsek artık dudaklarda tebessüm etmiyor
Özlemekse yine özlemek
Yalnız gözünün değdiği yere bakmak yetmiyor
Neleri alıp götürdün
Neler kalmış ki bana
Kısacık boyuyla bir çocuk
Ve çok önceleri yok olmuş bir baba
Senden kalan herşey emanet gibi
Neye dokunsan elini kutsal
Hatırlar mısın bilmem
Kalplerden ördüğün kapı
Neşe içinde duran çocuklar
Tane tane düştüler benim inatla yapıştırmama inatla
Her gün biraz daha azaldı
Her gün biraz daha az
Ben korkuyorum
Sende azalırsan içimde
Sende dökülürsen sonbaharla
Katlanamam kendime
Susamam o vakit sessizliğime
İnsanız elbet herşey biz için
Güneşin doğuşundan batışına ne varsa
Ama
Fakat
Neyse işte
İnsan aklının alamayacağı şeyler gibi insan bedenininde kaldıramayacağı şeyler var
Vakit geçmekte ve ben bir yaprak kadar sakinim
Düştüğüm ağacın altında beni alıp götürecek rüzgarı beklemekteyim