Unutulmayan Yalnızlık Şiiri - Salih Küçük

Karanlığın koynunda, bir yıldızın yalnızlığı gibiyim,
Sonsuzluk denizi ortasında, küçücük bir ada.
Kalbimde fırtınalar kopar, dalgalar beni savurur,
Unutamıyorum, terk edemiyorum bu ıssız limanı.

Hatıraların gölgesi, ruhumu örter her an,
Gözlerimde sen, sesimde senin adın.
Bir hayalet gibi dolanırsın arkamda,
Korkuyorum dokunmaya, ama özlüyorum varlığını.

Boş sokaklarda adımlarım yankılanır,
Her köşe başı seni hatırlatır bana.
Bir yaprak düşer, bir kuş ötüşür,
Hepsi birer fısıltıdır, seninle ilgili bir mesaj.

Geceler uzun ve karanlıktır,
Uykusuzluğun penceresinden bakarım hayata.
Aydınlıklar beni korkutur,
Gölgelere sığınırım, karanlığa alışmışım.

Unutmak istesem de, beceremem,
Kalbimde bir köşe hep sana ait.
Tıpkı bir yara gibi, iyileşmek bilmiyor,
Kanıyor, sızlıyor, acıtıyor.

Terk etmek istesem de, gidemem,
Ayaklarım seni arıyor durmadan.
Bir köprü kurmuşum kalbimde,
Sensizliğe geçiş yok, yapamam.

Belki bir gün bu yalnızlık biter,
Belki bir gün unuturum seni.
Ama şimdilik, bu karanlık kuyuda,
Seninle yaşamaya mahkumum.