Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Şair; sözcüklerle bu günün güzelliğini ve yarının neler getirebileceğini hisseden biridir adeta!!!.
"" sanırdım yaşamak ve sana kansız
bir gökyüzü
getirirdim,""
Çok güzel tanımlama... beğeniyle okudum.Rahmet diliyorum.
ölüm ne çoktu yaşadığımızda
bize hep beyaz mendil sallayan ölüm ki,
en sevdiklerimden, tamda şimdi anımsamak iyi geldi..
Şüphesiz o da unutulmayacak... Anısına saygıyla ve rahmet dileyerek....
Ruhu şad olsun
Sayın Kebeleraka Hiç Kimse, Aslında adınız bile tevazu gösteriyor. Türk şiirine bir şeyler verebildiysem ne mutlu bana. Şiirimi istediğiniz gibi kullanabilir ve münasip gördüğünüz yerlere önerebilirsiniz. Ben de bundan gurur duyarım. Sevgi ve saygılarımla esen kalınız.
SAYIN kebelaraka HiçKkimse, Elbetteki geçmişi de bilmemiz gerek, ancak geçmiş bizi geleceğe götürmez. Biz amatörler geleceğin süboplarıyız; yani gelecek bizim ellerimizde şekillenecektir. Eskilerin izinden gitmek değil, onları geçmek zorundayız. Ve üç yıldır bu sayfayı takip ediyorum ve geçmişi geçen çok amatör şair arkadaşlar gördüm ve bu da beni gururlandırdı. Eskiyi taklitten ziyade yeni imgeler, yeni anlatım tarzları bulmalıyız. Ve buluyoruz da. Geçmiş geçmişte kalmıştır, gelecek bizi bekliyor.
Saygılarımla.
kaleme sağlık.özlem dolu geçmişe
Kuşlar da Gitti
yalnızlık senin o konuşkan kuşun
hani hep duvarlara anlattığın
hapislerden kalma sürgünlerden.
yalnızlık senin o konuşkan kuşun
bulutlar taşıdığın yakut sürahide
begonyalar büyüten eski alışkanlık.
yalnızlık senin o konuşkan kuşun
kırk kapıdan geçmiş kırk kilitten.
yaralı, dili lal, kanadı kırık
vurulmuş başında bir yokuşun.
Behçet Aysan
Böyle önemli ve bizleri içerde dışarda,karşılığı hayatlarıyla ödettirilmek suretiyle temsil eden şairler için yersiz ve hiçbir excuse içermeyen yerinmelere karşı sessiz kalmaya daha fazla dayanamadım.Çok iyi hatırlıyorum şimdi,dünyanın en son akla gelecek olan ülkelerinden birinde düzenlenen şiir konulu sempozyuma editörlüğünü yaptığım dergi adına katılan temsilcisi bana, hayret dolu gözlerle Behçet Aysan'dan bahsedildiğini söylemişti.
Şiiri bilmeden,Ulusal değerlerimizi tanımadan,anlamadan amatörce yazdığımız şiirlerin ne değeri olabilir?..
Bu son yerli dansındır.
Sabah, dağların arkasından yüzünü gösterdiğinde
Bambuların en yücesi başında,
Sırtı kırmızı,
Kanatları mavi,
Kuyruğu yeşil kuş olmak için,
Terle,
Terle,
Terle...
kebelekara
Günün Şiiri iflaz etmiştir. 8-10 yorumla çabalama kaptan diyor... 2000'lerin üzerinde olan okunmalar 800'lere ve 1000'lere kadar düştü. Kimse sakın bana, herkes tatilde demesinler; çünkü tatilde bitti. Sayın Adem bey, Çünkü bana sayın Adem bey; öyle dedi: 'Bana Adem bey, deyin dedi. Ne allameyse kendisi? Benimle arkadaş değilmiş. benim pek umurumdaydı(!) Sayın Adem bey, lütfen Günün şiiri'ni daha fazla rezil etmeden ehil kimselere bırakın. Ve amatörere de fırsat tanınsın. Göreceksiniz, bu sayfa daha güzel olcak. Bir de din ve ırk ayrımından vaz geçin.Sanatta, dil, ırk ve din yoktur. Sadece sanat vardır. Ayrım yapmadan herkese yer vermelisiniz. Hatta amatörlere bile.Amatörlere fırsat tanınmazsa, Türk edebiyatı gelişmez. Bu sitede gördüğüm kadarıyla, ustaları geçen, bir çok amatör şairlerimiz var. Sayın Erdoğan sen, kendini bir allame zannedip, bu amatör şairlerimizi yok sayıyorsun. aslında sen de bir hiçsin...
Beni de isterseniz pasifleyebilirsiniz.
Günün Şiiri sayfasını bir düzenleyici olarak çok başarısızsınız.
Saygılarımla.
heceledikten sonra bazı anlam kayıpları olabiliyor farkındamısın Tuğlu?
inişler ve çıkışlar yumuşuyor,
duygu, aynı kök olmaktan çıkıyor...
Osman Nuarani bey,şiirin bu yeni halini nasıl buldular acaba?
Bu şiir ile ilgili 18 tane yorum bulunmakta