Unutulmayan Sevgiliye Şiiri - Özcan Nevres

Unutmak ve unutulmak en kara yazgı
Kapanmak bilmeyen yaralarla yaşar
Seni unutamayan o eski sevgili
Unutulmak nasıl bir acı tattın mı sen
Yıkılışı, yok oluşu hiç yaşadın mı
İntiharı düşledin mi en güzel olgu gibi
Ve bir yok oluşu özledin mi
Susuzluktan kurumuş bir ağaç gibi
Sensizlik çıldırttı beni Mecnun’dan beter etti
Ne gündüzüm ne gecem belli
Yattığım yatak diken oldu
Yastığım göz yaşlarıma mezar oldu
Çıkıp doruklara avaz avaz bağırsam
Melda! ! ! ! Seni ölesiye seviyorum diye
Biliyorum
Zil takıp oynarsın oh olsun sana diye
Sen terkedilmişliğin acısını tatmadın ki
Sen terkedilmişliğin ateşinde benim gibi
Cayır cayır yanmadın ki
Sen her gece ölüm özlemiyle
Kucaklaşarak yatmadın ki
Ağaçlara, yollara, kayalara adını yazdığım gibi
Sen sevdiğinin adını yazmadın ki
Sen gerçek sevginin ne olduğunu bilmedin ki
Bilseydin eğer terk eder miydin beni
Bir yaz yağmuru değil di sana olan aşkım
Kök attın kalbimde söküp atamam bunu bil
Bir gün duyarsan öldüğümü sakın acıma bana
Ona verdiğim acılardan kurtuldu de sevin
Ve bir gün mezarlığa gelir bir gül koyarsan kabrime
Unuturum verdiğin tüm acıları
Ve senin yüzünden çektiğim çileleri
Kabrim gülistan olur
Yaban gülleri boy atar kabrimde
Yabani otlar ve kır çiçekleri ile birlikte