Unutulmayan Bir Akrostiş

En sonunda hazırdım
Silahımı elime aldım
Ve en büyük düşmanımın
Karşısına çıktım

Belki bir yol daha vardı
Ya da tek yol buradaydı
En nihayetinde olan olacaktı
Bu savaş burada noktalacaktı

Bir insanın en büyük düşmanı
Asla kaçamayacağı tek anı
En büyük yaraların hatırası
Düşmanların düşmanı

Kendisi ile karşılaştım
Aslında tanışmıştım
Rengim aniden attı
İnsanlığım yok olacaktı
Nasıl oldu bilmiyorum
Aslında hâlâ seni seviyorum

Belki hata yaptım
Silahımı kınından çıkardım
Üç el ateş ettim
İşitilen ise dört sesti
Fakat dördüncü ses benim değildi

Tek mermi ile yere yığıldım
Koskoca Abdullah’tım
Tek mermi ile yere yığıldım
Etrafıma yalnızca bakındım

İnsanlar bilmemeliydi
Zayıflığımı bilmemeliydi
Yoksa bir kurt gibi
Üstüme üşüşürlerdi

Mermi yemiş kalbimin üstüne
Giyinmiştim
İnsanların arasından sıyrılarak
Evime gitmiştim

Annemi bile
Zayıflığımdan münezzeh kıldım
Odamı kitleyeyip
Saatlerce ağladım

Yıllar yılı geçti
Çok şeyler değişti
Lakin sabit tek bir şey vardı
Seni hâlâ seviyordum